Je kan nog onderscheid maken tussen twee situaties die elk om een andere aanpak vragen. Eerst komen posten aan bod die op dezelfde helling staan. Daarna lange stukken over berg en dal met veel keuzemogelijkheden.

Lopen op de hoogte (in het Engels "contouring" genoemd) is een techniek die een ruwe richting nemen kan vervangen. Ook hier is het belangrijk een groot opvangmerkpunt te hebben om je juiste positie te bepalen voor het aanvalspunt.

In dit voorbeeld is het volgen van het pad zeer verleidelijk. Snel naar beneden maar dan is het terug steil klimmen naar de post (omdat je veel hoogte verloren hebt). Een betere techniek is op de hoogte blijven en je relocaliseren op het topje en de inzinking.

Op de hoogte lopen kan je beschouwen als een speciale vorm van het volgen van een lijnmerkpunt.

In dit voorbeeld is het duidelijk dat je beter rond de heuvels kan lopen. Je kan ze gebruiken als lijnmerkpunt om je naar het einde van de vallei te brengen om dan over de heuvelrug de post aan te vallen.

Op de hoogte blijven kan je zelden in een rechte lijn. Het nemen van (grote) bochten is moeilijk en vereist discipline om niet toe te geven de bocht af te snijden en daarbij hoogte te verliezen. De verleiding is groot langzaam hoogte te verliezen omdat dit gemakkelijker loopt. Training is noodzakelijk om deze techniek onder de knie te krijgen.

Let op, als je onvoldoende merkpunten hebt door op de hoogte te blijven moet je andere technieken toepassen.

In dit voorbeeld is op de hoogte blijven risicovol. Zowel langs het noorden als langs het zuiden ontbreekt het aan een goed en zeker aanvalspunt. Het is beter over de top te lopen (de verschillende topjes) die je leidt tot aan de post.

Ook in dit voorbeeld kan je beter over de top gaan. Hier is het grote voordeel dat je de grote vallei kan zien, komende van het ZW. Dit is het moment dat je de uitloper kan nemen (langs het groen) naar beneden en dan naar de post.

Zoals je ondertussen wel begrepen hebt, is het lopen op de hoogte een zinvolle techniek, maar hij moet op het juiste moment toegepast worden.

En in de praktijk dan. Als je de tijd hebt kan je proberen de volgwegen te vergelijken door snel de afstand te meten en de hoogtelijnen die je moet stijgen te tellen. Op onderstaand voorbeeld heb je (minstens) drie mogelijke volgwegen:

• Via de vogelvluchtlijn: 950 meter + (30 meter klimmen x 10) = 1250 meter
• Via het pad ten zuiden rond de bergtop: ongeveer 1150 meter + (10 meter klimmen x 10) = 1250 meter
• Door op de hoogte te blijven ten noorden rond de bergtop: ongeveer 1050 meter

Over de top is dus na correctie even ver als via het pad. Tussen deze twee oplossingen gaat de voorkeur dan uit naar de volgweg via het pad. Nu is de noordelijke route ongeveer 200 meter korter. Het zal van de situatie ter plaatse afhangen welke keuze de beste is. De beloopbaarheid van de grond moet optimaal zijn opdat de noordelijke volgweg de beste zou zijn. Liggen er echter veel stenen, takkenhout, enz. dan gaat de voorkeur uit naar de volgweg via het pad. Dit loopt beter en bovendien moet je minder op je kaart kijken om te volgen waar je bent.

In de praktijk kan je natuurlijk niet voortdurend deze berekeningen maken maar je kan wel bij benadering het aantal hoogtelijnen tellen per mogelijke volgweg en de analyse van de beloopbaarheid van de grond of de doorloopbaarheid maken.