Op het internet kan je nog een dynamische versie vinden van een deelnemer aan de wedstrijd in Venetië. Je zal zien dat het wegkeuzeprobleem hier een enorme uitdaging is.

Uit deze park- en stadsoriëntatie is de jongste variante in het O-lopen ontstaan: de sprint. Sprintoriëntatie bracht een nieuwe uitdaging met zich mee voor de kaarten. Eerder waren er al kaarten van parken, maar sprintwedstrijden kunnen plaats hebben in bossen, in stedelijk gebied of in gemengde omgevingen. Het bepalen van de kaartsymboliek is moeilijker gebleken dan deze voor de klassieke oriëntatieloop. Het onderscheid tussen passeerbare hindernissen (of doorschrijdbare gebieden) en niet-overschrijdbare hindernissen (of verboden gebieden) is primordiaal. Hiernaast "het muurtje" in het Belgisch kampioenschap van 2006 dat niet overschreden mocht worden.

De symboliek van de sprintkaarten is gebaseerd op deze van de klassieke kaarten, maar toch zijn er een aantal verschillen. Het belangrijkste verschil tussen klassieke en sprintkaarten is dat de dikke zwarte lijnen enkel gebruikt worden voor onoverschrijdbare hindernissen. De andere verschillen komen verder uitgebreid aan bod.

Het aantal gebruikte symbolen ligt lager dan bij de klassieke kaarten (88 tegenover 104). Dit komt omdat een aantal symbolen overbodig worden. Zo kunnen bv. lijnmerkpunten, omwille van de grote schaal, getekend worden op hun ware grootte op de sprintkaart.

Het referentiedocument aangaande de symboliek is de IOF-versie van 2007. Dit document kan je vinden op de website van IOF of in de documentenmap.

Hindernissen zijn zeer belangrijk op sprintkaarten, vooral het feit of ze overschrijdbaar zijn of niet:

• Hindernissen zoals hoge muren, hoge omheiningen en hoge rotsen beïnvloeden de wegkeuze en dienen ondubbelzinnig weergegeven te worden met een dikke zwarte lijn.
• Hindernissen die gemakkelijk overschreden kunnen worden zoals lage omheiningen en kleine rotsen zullen weergegeven worden met een duidelijk dunnere zwarte lijn.
• Merkpunten die gemakkelijk gekruist kunnen worden zoals trappen en randen van parkings worden met een zeer dunne zwarte lijn weergegeven.

Hieronder een voorbeeld van een rivier die plaatselijk overschrijdbaar is.

Op sprintkaarten worden ook de kleine merkpunten NIET getekend, alleen de duidelijke merkpunten die de deelnemers aan een hoge snelheid snel kunnen herkennen. Worden normaal bv. NIET getekend: vuilbakken, brandkranen, parkeermeters en straatlantaarnpalen. Hierdoor zou de leesbaarheid te sterk benadeeld worden.

Bij sprintkaarten geldt de uitspraak van Eduard Imhof (een Zwitsers kartograaf) nog meer: "Een kaart met enkele goed gekozen merkpunten is een veel betere kaart dan een volgekladde kaart met vele onbeduidende merkpunten". Hieronder een sprekend voorbeeld:

Hieronder een voorbeeld van een omheining waar rondlopen verplicht is.

Lopen en kaartleesvermogen moeten de sleutelelementen zijn voor succes veeleer dan het beklimmen of springen over verboden hindernissen. Als gevolg hiervan moeten deelnemers die zich niet houden aan deze regels gediskwalificeerd worden.

De grootste uitdaging is het in kaart brengen van gebouwen. Een juiste weergave van de mogelijke doorgangen is essentieel.

ONDOORWAADBARE OF ONOVERSCHRIJDBARE HINDERNISSEN DIENEN BIJ DE SPRINTWEDSTRIJDEN BESCHOUWD TE WORDEN ALS VERBODEN TE OVERSCHRIJDEN. DOE JE DIT TOCH, DAN KAN JE GEDISKWALIFICEERD WORDEN.