De schaal van de kaart en het hoogteverschil zijn identiek aan de klassieke O-loop. Ook de meeste vormen zijn mogelijk: individueel, aflossing, dag en nacht, scoreloop, sprint, enz.

Ski-O is een vorm die al langer erkend is door de IOF. Het eerste wereldkampioenschap had al plaats in 1975 in Finland.

Technisch gezien is deze variante minder moeilijk dan de klassieke O-loop omdat de vlaggetjes op gemakkelijke plaatsen hangen. Je zou zelfs kunnen denken dat het eenvoudig is. Je hoeft enkel de sporen te volgen van de skiërs die voor je gestart zijn, of toch niet? Waar zit dan de uitdaging?

Wel, het is niet zo eenvoudig als je denkt. De beste wegkeuze maken is bij ski-O enorm belangrijk. Van zodra je de beste wegkeuze gemaakt hebt tussen de posten is het een kwestie zo snel mogelijk te skiën. Meestal zijn er veel kruisingen van paden zodat je ook voorzichtig moet zijn géén fouten te maken. Ook bergaf kan moeilijk zijn. Je moet aan hoge snelheden beslissingen of moeilijke bochten kunnen nemen. Maar ik denk niet dat men al zover is gegaan als op de cartoon.

Om toe te laten de kaart te lezen al skiënd, gebruiken de meeste deelnemers een speciale houder waarop ook het kompas bevestigd kan worden.

OPMERKING: Ski-O is de variante die de meeste kans maakt als eerste erkend te worden voor de Olympische spelen maar in november 2006 werd het verzoek afgewezen door het IOC. Ten vroegste in 2018 kan ski-O alsnog een olympische tak worden.

• Reliëf: hoogtelijnen worden vereenvoudigd weergegeven. Hulphoogtelijnen worden normaal niet gebruikt tenzij ze nodig zijn in vlak terrein.
• Stenen en rotsen: ze beïnvloeden normaal de wegkeuze niet, maar als ze zeer opvallend zijn kunnen ze waardevol zijn bij het oriënteren en het bepalen van de positie. De kaart mag deze symbolen bevatten als ze zichtbaar zijn voor de deelnemer in een besneeuwd terrein.
• Water en moerassen: deze groep van symbolen is belangrijk voor de deelnemers omdat ze de interpretatie van de hoogte (wat is “naar boven” en wat is “naar beneden”) vergemakkelijken.
• Open land en vegetatie: de weergave van de begroeiing is voor de deelnemer voornamelijk van belang voor het bepalen van zijn positie maar kan gebruikt worden bij een wegkeuze als de deelnemer beslist stukken af te snijden. Om de leesbaarheid van de paden (groene lijnen) te vrijwaren zal alle hinder door vegetatie in lichtgroen weergegeven worden.

Teneinde een eerlijke wegkeuze te kunnen maken worden nieuwe symbolen geïntroduceerd. Deze hebben betrekking op de kwaliteit en de breedte van de sporen. Het padennetwerk wordt weergegeven door een reeks groene lijnsymbolen. Als een ski-piste een pad volgt wordt dit pad NIET getekend (het zwart wordt dus weggelaten).

In tegenstelling tot de andere ski-pistes, die in groen getekend worden, blijven wegen die geschikt zijn om op te skiën in het zwart weergegeven om een duidelijk onderscheid te behouden tussen een weg en een ski-piste.

Voor alle duidelijkheid kan je de verschillen nakijken in een vergelijkende tabel. Je kan zien dat de kaarttekenaars er goed met hun gedachten bij moeten blijven om niet te zondigen tegen de regels.

Het is zelfs toegelaten stukken te voet af te leggen. In dat geval moet de deelnemer wel steeds zijn ski’s en stokken meenemen (dragen).

Bovenstaande regel biedt bijkomende mogelijkheden als je hoeken wil afsnijden of doorsteken. Is het zinvol over niet aangereden sneeuw te gaan? Het is misschien veel korter maar er is altijd een kans diep weg te zakken in de sneeuw (met of zonder ski's). Hieronder een ander voorbeeld van een wegkeuzeprobleem en enkele mogelijke oplossingen. In de meest rechtse oplossing dient een klein stukje doorgestoken te worden.

Tenslotte speelt het reliëf een grote rol. Goed kijken naar de hoogtelijnen bij het maken van de wegkeuze is essentieel. Het is vaak gemakkelijker en sneller een lange route te nemen over vlak terrein dan een kortere route over heuvels. Ook hier een voorbeeld: