In onze terreinen is ruw oriënteren vaak het meest voor de hand liggende. Met het volgen van lijnmerkpunten kan je vaak al heel veel wegkeuzeproblemen oplossen. Bijkomend staan de posten dan ook nog op (of vlak bij) een lijnmerkpunt waardoor wij niet genoodzaakt zijn om van techniek te veranderen.

Toch zal je ook regelmatig dwars door het terrein moeten (kunnen) lopen. Het heeft dan géén zin om voortdurend exact te weten waar je bent. Je volgweg kan je wel uitstippelen langs “opvangmerkpunten”. Dit zijn merkpunten die je MOET zien om met zekerheid je positie te kennen en je weg verder te zetten. In plaats van altijd exact je locatie te kennen, zal je nu dus enkel op zorgvuldig uitgekozen plaatsen exact weten waar je bent. Dat is de essentie van ruw oriënteren. Als je voortdurend elk merkpunt terug wil vinden op de kaart zal dit (kostbare) tijd vragen op een moment dat je exacte positie van weinig belang is.

Ruw oriënteren wil NIET zeggen dat je onzorgvuldig te werk gaat. Integendeel! Het is juist een techniek die je toelaat snel en vrij nauwkeurig grote delen van je volgweg af te leggen. De gekozen opvangmerkpunten laten je toe je koers te corrigeren als dit nodig zou zijn. Je wordt dus “opgevangen” en je kan je weg verder zetten vanaf een zeker merkpunt. Hoe meer vertrouwen je hebt in je bekwaamheid om merkpunten te vinden op de kaart en op het terrein, hoe sneller je kan beslissen welk opvangmerkpunt je zal nemen en hoe sneller je kan lopen zonder schrik te hebben om een opvangmerkpunt te missen. In bovenstaand voorbeeld moet je over het eerste brede pad, dan door het ruw open terrein (langs de heuvel) naar het volgende breder pad en ten slotte naar de bocht in het pad. Daar schakel je dan over op fijn oriënteren.

Het "zien" van fijn reliëf is echter zeer moeilijk. Hierdoor worden er vaak grote fouten gemaakt. Om fijn te leren oriënteren is het aangeraden te wandelen in deze moeilijke zones en goed om je heen te kijken.

Hiernaast nog een ander voorbeeld om de waarde van ruw oriënteren te benadrukken. Dit stuk oogt zeer moeilijk in het begin door het fijne reliëf maar eigenlijk is dit een waardeloos stuk. Je moet gewoon zo snel mogelijk te lopen tot op het brede pad en dan tot aan de beek. Het topje helpt je je positie op het pad te bepalen.

De opvangmerkpunten hebben nog een ander nut. Ze delen het stuk tussen 2 posten op in kleinere stukken. Je probleem wordt als het ware opgedeeld in kleinere problemen die veel gemakkelijker op te lossen zijn.

Dit opdelen in kleinere stukken is vaak nuttig als je een lang stuk hebt tussen twee posten. Hieronder vind je een voorbeeld in een typisch Scandinavisch terrein. Op het eerste zicht lijkt dit een moeilijk stuk maar door de opdeling in kortere "eenvoudige" stukken naar de opvangmerkpunten is ook dit stuk uiteindelijk niet zo moeilijk.

Hieronder nog een voorbeeld van ruw oriënteren in moeilijk terrein. Het is natuurlijk als Vlaming niet eenvoudig om de opvangmerkpunten onmiddellijk te vinden door een gebrek aan ervaring in dit type van terreinen. Je ziet niettemin dat de techniek van oriënteren naar opvangmerkpunten perfect mogelijk is. Er zijn zelfs meerdere oplossingen. Denk eraan de volgende keer als je door de Vlaamse duinen loopt.